نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

عضو هیأت علمی گروه روزنامه نگاری دانشکده علوم ارتباطات، دانشگاه علامه طباطبائی

چکیده

این مقاله با رویکرد نظری و با روش توصیفی ــ تحلیلی کوشیده است تا به این سؤال اصلی تحقیق پاسخ دهد که رسانه ها، به خصوص رسانه های بین المللی، چگونه گفتمان های بین المللی را به وجود می آورند و آنها را دچار قبض و بسط می کنند؟ محقّق برای یافتن پاسخ سؤالات، یکی از ژانرهای مهمّ روزنامه نگاری؛ یعنی«تفسیر» را به عنوان واحد تحلیل مورد مطالعه و بررسی قرار داده و تلاش نموده است تا ضمن این که گفتمان را از منظر روزنامه نگارانه بازتعریف و بازنگری نماید، چارچوبی متفاوت و جدید نیز برای فهم گفتمان و نحوه ی زایش و قبض و بسط آن به دست دهد.یافته های تحقیق نشان می دهند که شناخت اهمّیت و جایگاه تفسیر در رسانه های بین المللی در تولید گفتمان ها، می تواند نسبت به درک بهتر مسائل و موضوعات روز داخلی و بین المللی کمک نماید و مهم تر از همه این که، تصمیم گیران و تصمیم سازان عرصه ی سیاست های داخلی و خارجی را یاری کند تا در جهت گیری های کشورمان در برابر رسانه های غربی، با شناخت بهتر عمل کنند.

کلیدواژه‌ها

1. اخوان کاظمی، بهرام (1391)، «نقد و ارزیابی تحلیل گفتمانی لاکلا و کاربرد آن در سیاست»، فصلنامه ی سیاست، زمستان:4. 2. اسدی، عباس (1389)، جایگاه روزنامه نگاران بین المللی در روابط بین المللی با تأکید بر وضعیت روزنامه نگاران ایرانی»، فصلنامه ی سیاست، تهران: دانشکده‌ی حقوق و علوم سیاسی دانشگاه علّامه، شماره‌ی 30 . 3. اسدی، عباس (1396)، روزنامه نگاری در جهان معاصر، تهران: آثار فکر. 4. اسمیت، آنتونی (1369)، ژئوپولیتیک اطّلاعات، ترجمه ی: فریدون شیروانی، تهران: سروش. 5. تاجیک، محمدّرضا (1383)، گفتمان، پادگفتمان و سیاست، تهران: مؤسّسه ی تحقیقات و توسعه‌ی علوم انسانی. 6. رهبری، مهدی (1386)، «شکل گیری گفتمان انقلابی در ایران»، تهران: دانشکده ی حقوق و علوم سیاسی دانشگاه علّامه طباطبایی، فصلنامه ی پژوهش حقوق و سیاست، سال نهم، شماره 23. 7. سروش، عبدالکریم. (1388)، قبض و بسط تئوریک شریعت: نظریه ی تکامل معرفت دینی، تهران: مؤسّسه ی فرهنگی صراط. 8. صلح جو، علی (1377)، گفتمان و ترجمه، تهران: نشر مرکز. 9. عضدانلو، حمید (1380)، گفتمان و جامعه، تهران: نشر نی. 10. فرکلاف، نورمن (1379)، تحلیل انتقادی گفتمان، ترجمه ی: فاطمه شایسته پیران و دیگران، تهران: دفتر مطالعات و برنامه ریزی رسانه ها . 11. فیلیپس، لوئیز و یورگنسن، ماریان (1389)، نظریه و روش در تحلیل گفتمان، ترجمه ی: هادی جلیلی، تهران: نی. 12. مارش، دیوید و استوکر، جری (1388)، روش و نظریه در علوم سیاسی، ترجمه ی: امیر محمّد حاج یوسفی، تهران: پژوهشکده ی مطالعات راهبردی، چاپ سوم. 13. معتمدنژاد، کاظم و ابوالقاسم منصفی (1373)، روزنامه نگاری، با فصلی جدید در بازنگری روزنامه نگاری معاصر، تهران: مرکز نشر سپهر، چاپ چهارم. 14. مکاریک، ایرنا ریما (1391)، شیوه نامه ی نظریه های ادبی معاصر، ترجمه مهران مهاجر و محمد نبوی، تهران، نشرآگه. 15. مهدی‌زاده، سید محمّد (1389)، نظریه‌های رسانه؛ اندیشه‌های رایج و دیدگاه های انتقادی، تهران: همشهری. 16. میرفخرایی، تژا (1383)، فرایند تحلیل گفتمان، تهران: مرکز مطالعات رسانه ها. 17. هوارث، دیوید (1377)، «نظریه گفتمان»، ترجمه ی سیّد علی اصغر سلطانی، فصلنامه ی علوم سیاسی، شماره ی: 2. 18. واکر، مارتین (1372)، قدرت جهان مطبوعات، ترجمه‌ی: محمّد قائد، تهران: نشر مرکز. 1. Clausse Roger (1967)، Le Journal et l’Actualité, Verviers (Belgique), Marabout Université. 2. Cohen Bernad (1963), The Press and foreign policy, Princeton, NJ: Princeton University Press. 3. Dant, Tim (1991), Knowledge, Ideology & Discourse: A Sociological Perspective, London: Routledge. 4. Foucault, Michel (1969), L’archéologie du savoir, Paris: Gallimard. 5. Halbwachs Maurice (1997), La Mémoire collective, édition critique établie par Gérard Namer, Paris, Albin Michel. 6. Jaworski, Adam & Coupland, Nikolas (2014), The Discourse Reader, London: Routledge. 7. Munchow P. Von (2004), Les journaux télévises en France et en Allemagne, Paris, Presses Sorbonne Nouvelle. 8. Sitri Frédérique (2003), L’objet du débat. La construction des objets de discours dans situations argumentations orales, Paris, Presses Sorbonne Nouvelle.