3
کارشناس ارشد روابط بین الملل دانشگاه آزاد اسلامی شیراز
10.22080/jpir.2024.24075.1302
چکیده
سوریه از جمله کشورهایی است که به دلیل مداخله قدرتهای بزرگ، روند دولت-ملتسازی مطلوبی را طی نکرده است. نقشه جغرافیایی، وضعیت مرزها و همچنین حکومت این کشور توسط قدرتهای بزرگ شکل گرفته است. چالشهایی زیادی مانند عدم تجانس قومی و مذهبی، سلطه همراه با سرکوب و در نتیجه تنش و بیثباتی از جمله پیامدهای دولت-ملتسازی ناموفق در سوریه بوده است. میراث دولت-ملتسازی ناموفق در سال 2000 به بشار اسد رسید. اگرچه وی در ابتدا سعی در ایجاد اصلاحاتی داشت، ولی با ادامه روند اقتدارگرایی، بویژه بعد از شکلگیری بهار عربی در سال 2011 سوریه وارد بحرانی حاد شد که به سرعت تبعات منطقهای و بینالمللی پیدا کرد. هدف پژوهش حاضر بررسی آسیبشناسانه چالشهای دولت-ملتسازی در سوریه بعد از روی کار آمدن بشار اسد است. پرسش این است که دولت-ملتسازی در سوریه بعد از روی کار آمدن بشار اسد در سال 2000 با چه چالشها و آسیبهایی مواجه بوده است؟ فرضیه این است که چالشهای داخلی و خارجی مختلفی مانند وجود شکافهای قومی، مذهبی و نژادی، عدم شکلگیری و تثبیت هویت ملی و مداخلات خارجی باعث عدم دستیابی به دولت-ملتسازی موفق در سوریه شده است. مقاله حاضر از نوع توصیفی-تحلیلی است و اطلاعات و دادهها با روش کتابخانهای جمعآوری شده است.
عمرانی, ابوذر , مرادی, محمد جواد , & زارع, وحید . (1403). چالشهای دولت-ملت سازی در سوریه بعد از سال 2000. مطالعات راهبردی سیاست بین الملل, 7(14), 111-141. doi: 10.22080/jpir.2024.24075.1302
MLA
ابوذر عمرانی; محمد جواد مرادی; وحید زارع. "چالشهای دولت-ملت سازی در سوریه بعد از سال 2000", مطالعات راهبردی سیاست بین الملل, 7, 14, 1403, 111-141. doi: 10.22080/jpir.2024.24075.1302
HARVARD
عمرانی, ابوذر, مرادی, محمد جواد, زارع, وحید. (1403). 'چالشهای دولت-ملت سازی در سوریه بعد از سال 2000', مطالعات راهبردی سیاست بین الملل, 7(14), pp. 111-141. doi: 10.22080/jpir.2024.24075.1302
CHICAGO
ابوذر عمرانی , محمد جواد مرادی و وحید زارع, "چالشهای دولت-ملت سازی در سوریه بعد از سال 2000," مطالعات راهبردی سیاست بین الملل, 7 14 (1403): 111-141, doi: 10.22080/jpir.2024.24075.1302
VANCOUVER
عمرانی, ابوذر, مرادی, محمد جواد, زارع, وحید. چالشهای دولت-ملت سازی در سوریه بعد از سال 2000. مطالعات راهبردی سیاست بین الملل, 1403; 7(14): 111-141. doi: 10.22080/jpir.2024.24075.1302